Mooi, aangrijpend, ontroerend en recht uit het hart: Vrijheid is een must

Vrijheid…
Op mijn fiets op weg naar Terneuzen, denk ik zaterdagochtend na over wat vrijheid voor mij betekent. Ik heb geen oorlog meegemaakt en geen gevangenschap. Maar vrijheid is volgens mij meer dan dat. Ik ben benieuwd wat er deze dag, de start van de viering van 75 jaar vrijheid, allemaal op me af gaat komen. Ondertussen laveer ik tussen politie en verkeersregelaars door het streng beveiligde centrum van Terneuzen binnen. 

Aangrijpend
In het Scheldetheater worden aangrijpende verhalen verteld over de mensen die zich 75 jaar geleden inzetten voor onze vrijheid. Sommigen overleefden het, anderen niet. Ontroerende verhalen, waarbij ik regelmatig moet slikken.
 
‘Hoe bijzonder is het om in een land te leven dat al 75 jaar vrij is van oorlog, tirannie en dwang’ vertelt premier Mark Rutte. Daarbij haalt hij een persoonlijk dagboekverhaal aan van de dochter van de smid in Biervliet, dat tijdens de Slag om de Schelde middenin de vuurlinie lag, ‘dit is het verhaal van de bevrijding en hoop, maar ook van honger, strijd en uitputting. Er zijn veel slachtoffers gevallen; zij hebben zich opgeofferd voor onze vrijheid. Daarom moeten we vrijheid koesteren, beschermen, vieren en doorgeven aan onze volgende generaties.’

"Het is nooit zo zwart-wit als het er uitziet. Haat levert niets op."

Zwart-wit
Ook komt een 98-jarige Zeeuws-Vlaamse verzetsstrijdster aan het woord. Nog steeds vertelt zij op scholen over het belang van vrijheid. ‘Ik wil iedereen meegeven dat het nooit zo zwart-wit is als het er uitziet. Haat levert uiteindelijk niets op.’ Wijze woorden, die ik even moet laten bezinken tijdens het lied van Ruth Jacott, die haar nummer afsluit met de prachtige zin: ‘Beseffen we eigenlijk wel hoe vrij we zijn…’

Peace is a must
Julie Payette, Gouverneur-Generaal van Canada, sluit de herdenkingsbijeenkomst in het theater af met de woorden: ‘In Canada kennen we geen oorlog, maar het is belangrijk dat we ons blijven herinneren.’ Ze houdt een warm en vurig betoog, waarin ze haar dankbaarheid uit over de band met Nederland. ‘We streven dezelfde doelen na: We willen allemaal vrede, we willen helpen: Verander haat in liefde en agressie in vrede. Peace is a must.’

 

Vrijheidsplein
Later, tussen de mensenmassa van ruim 12 duizend man op het vrijheidsplein, zit de sfeer er goed in. Muziek, vrolijkheid, en heel veel lachende gezichten. Vuurschalen worden aangestoken door regeringsvertegenwoordigers ter nagedachtenis aan de talloze jonge soldaten die moedig streden op buitenlandse bodem. Op de achtergrond voorbijschuivende marineschepen, in de lucht drie gevechtsvliegtuigjes, boven ons hoofd enkele parachutisten die naar beneden suizen en natuurlijk de sliert met containers waarin van alles te zien is op de Vrijheidsboulevard. Tot slot luidt Koning Willem Alexander het jaar van de vrijheid in door het luiden van de belboei, die destijds in de Westerschelde had gelegen om aan te geven of er mijnen in het water lagen of niet. Het jaar van 75 jaar vrijheid kan beginnen! 

"Dit hele gebeuren laat je niet onberoerd."

Burgemeester Lonink 
Ook burgemeester Jan Lonink kijkt tevreden terug op de festiviteiten. ‘Ik heb nog nooit zoveel vrolijke, blije en optimistische mensen bij elkaar gezien,’ zegt hij enthousiast tegen GO, ‘ik heb geen enkele wanklank gehoord.’ Lonink beaamt dat sommige momenten best ontroerend waren: ‘Dit hele gebeuren laat je niet onberoerd. Zeker niet het verhaal van Julie Payette. Dat was recht uit het hart.’